او که بهشت من است (شعر)

از میان غربت و مه 

                      از میان هر چه آتش و دود

در فراسوی این دیوارهای ضخیم و پوشالی

 در فراسوی کلام و سبزی 

و بر فراز این جهان که ما آن را به سان جهنم ساختیم

و در فراسوی هر چه زنانگی

                            صدا می کنم تو را

تو که از قلب خود برایم بهشتی ساختی.

در میان سیاهی ها و زشتی ها و تباهی ها

در حالیکه از سیاره خود پرت شدم

و از صندلی ام به زمین افتادم

                                                                          باری چه غم

در فراسوی این سرزمین غریب

هجران زده                صدا می کنم تورا           

تو که بهشت منی.

در فراسوی من

                          در فراسوی تو

در فراسوی هر چه ما

صدا می کنم تو را        صدا می کنم تورا

شعر من که از تو جاری شد

 در صدایم تمام گشت.