یه حس قابل نوشتن

سوار اتوبوس دار آباد شدم  مثه همیشه شلوغ پر از زنان پیر،پر از زنانی با سه چار تا پلاستیک میوه و سبزی از بازارچه خرید کرده بودند و پر از زنانی که بدون توجه به این همه آدم ایستاده بچه هاشونو جفت خودشون نشونده بودند و پر از آدمایی که اصلا بهشون نمی یاد ساکن نیاوران و کاشانک باشن یا دیگه نمی دونم کجا.

خیلی خسته بودم .ضعف داشتم .خیلی راه رفته بودم و کمرم درد می کرد و کیفم هم خیلی سنگین بود.با دیدن فضای اتوبوس کیفم روی دستم بیشتر سنگینی کرد و سرم هم درد گرفت.یکی از خانومها که ته اتوبوس نشسته بو ؛بچشو بلند کرد ... وای یه جای خالی ...

تشکر کردم زیاد توجه نکرد.پسر دیگری هم داشت با او هم صحبت می کرد که بلند شود و زنی دیگر بنشیند، پسر زیر بار نمی رفت .زنی ساده بود با صورتی سوخته .پیرزن و دختر دیگری هم بودند که همراه همین زن بودند و طرف دیگر من نشسته بودند.پیرزن صورت سوخته و پوست چروکیده ای داشت.دختر ساده و صورتش دست نخورده بود.زن از دختر خواست تا به خانه تلفن کند و بگوید که ۱۰ دقیقه دیگر می رسند و چای را آماده کند.دختر تلفن کرد صدای پشت تلفن به او گفت چای آماده است و منتظر است تا آنها به خانه برسند.اتوبوس بلاخره راه افتاد ایستگاه بعد پیرزن دیگر سوار اتوبوس شد و بلافاصله به سمت آخر اتوبوس آمد و از ما خواست تاکمی جمع تر بنشینیم تا او هم خود را کنار ما جا کند.پیرزن بلند شد تا پیرزن تازه وارد جای او بنشیند.پیرزن تازه وارد جلوی او را گرفت و به او گفت که هر دو تا می توانند کنار هم بنشینند.پیرزن قبول نکرد و پیرزن تازه وارد را جای خود نشاند.زن پسرش را بلند کرد و بلاخره همه ی ما روی صندلی های ته اتوبوس جا شدیم .من هم در دلم خدا رو شکر کردم که مجبور نشدم بلند شم.واقعا خالم خوب نبود ولی حس خوبی داشتم چون کنار آدامای خوبی نشسته بودم.ساده ، مهربان ،بی ادعا