برای دوستم زینب

کوچک و معصوم در میان مه

 صبح روز ۸ بهمن  آفتاب قشنگی سر زده بود

مرتب جای پاها مو روی برفا می ذاشتم.امتحانم رو خوب داده بودم.اون روز، روز خیلی خوبی بود چون امتحانام هم تموم شده بود.دیگه می تونستم برای خودم باشم...آزاد

در حالی که با این احساس جای پایم را روی برفا می گذاشتم  قلبم شدیدا در سینه ام سنگینی می کرد.اون روز یکی از هم کلاسی هایم از میان ما رفت .او به اسم عشق جبر را انتخاب کرد.خداوندا حتی جبرم انتخابی ست. او تمام آرزوهایش را ، تمام لحظات زیبای دخترانگی را به تصوری موهوم از یک مرد رها کرد و رفت .

اون روز جای پای او در میان  برفها خالی بود و در میان قیل و قال خنده ها و صدا ها ، صدای شیرین خنده اش گم شد.