نیش و کنایه های زهردار

کنایه!

کنایه نوعی ابزار بیانی است که افراد برای گفتن بعضی مقاصد خود بکار می برند

نیش و کنایه های  زهردار

نوعی کنایه است  مخصوص  آدمایی که  همیشه عادت دارند  پا شونو از گلیم خود درازتر کنند  به اصطلاحی آدمای فرصت طلب که از کنایه برای آزار و اذیت افرادی استفاده می کنند که در برابر آنها احساس ضعف می کنند در این موقع ناراحتی درونی زبون آنها رو چون نیش مار کرده  و هی با زبون زهر دار خود به طرف مقابل نیش می زنند.این کنایات نه تنها مشکلی را حل نمی کند، بلکه آنچه باقی می گذارد کدورتی حل نشدنی است.در صورتی  که اگر انسان قدرت آن را داشت که بتواند از راه گفتگو صحیح مشکلش را حل کند نیازی به نیش و کنایه های زهر دار نبود. شاید این مسئله به خاطر بسته بودن راههای گفتگو باشد پس چه بهتر که  ما همیشه راه گفتگو را برای دیگران باز بگذاریم . آنچه محرز است این است نیش وکنایه موقعی به وجود می آید که راههای گفتگو بسته باشد یا اینکه این افراد بدانند اگر گفتگویی در بین باشد در آن شکست خواهند خورد زیرا محق نیستند و یا اگر قلبا محق باشند چون با زبان دل آشنایی ندارند نمی توانند دلانه  مشکل خود را باز گو کنند.

برای من که ندا هستم هیچ چیز زجر آورتر نیش و کنایه نیست چیزی که این روزا

چون سوزنی هر روز محکمتر از دیروز به قلبم  فرو میره.

در مورد کنایات دوستانه و ادبی در ادامه صحبت خواهم کرد.