آبی در گذر زمان(قسمت دوم)

جان کلام،آنچه در میان بارو بنه سفر داریم: یک گل آبی ـ واژه آبی بر تخته سیاه کلاس مدرسه انگلیسی در تورنن ـ وساعت زمان آبی ـ آبی به مثابه یک رنگ روحانی ـ ویک سوارکار ـ واژه جنوبی AZUR است ؛آبی همچون یک رویا.

شاید این بتواند مسیر رنگهای خویشاوندو مکمل را،که بر اساس فلسفه ی بلوخ قابل درک است،نشان بدهد،رنگی که قابل رویت نیست اما در تاریکی منظری را می گشاید: ماوراء بنفش.

3.(می توان چنین نیز اندیشید که کسی تک نگاری آبی را به رشته تحریر کشیده باشد.)(ریلکه)

در تصاویر دوران قدیم ،آسمان منقوش وطلائی کنایه یی از قدرت و شکوه خدایی بود. اگر چه این آسمان باآسمان واقعی در تضاد است، از یک واقعیت وجودی دیگر خبر می دهد. با کشف پرسپکتیو در عصر رنسانس(نوزایی)،زمینه ی زرین تصاویر تبدیل به آبی شد.رنگ آبی به جای رنگ مقدس طلائی نشست و همزمان گستره وژرفای فضا را نیز وسعت افزون تری بخشید.وبدینسان ،عصر مزبور آسمانی آفرید که رنگ آن نمادصراحت و روشنی بود.ممکن است در راستای روند جایگزینی،رنگ آبی نشانه هایی از الهی بودن و شفافیت رنگ طلائی را داشته باشد.این را هم بگوییم که هم وزنی نمادین ـ مذهبی هر دو رنگ به گذشته های دور برمی گردد. بر روی موزاییکهای بیزانسی وهمچنین لعاب کاری های آن سامان،میتوان هاله های مقدس طلائی را که هنرمندانه با آبی تعویض شدهاند مشاهده کرد.راجع به این موضوع اندیشمندان بسیاری کار کرده اند.کنداکف،در رابطه با دگرگونی رنگ به نوعی به پیروزی نمادین آبی میرسد. هاله های مقدس فاتحان یا پیامبران(آری،انسانهای مجسم) طلائی اند؛برعکس،آبی اسمانی که شخصیتی نمادین نام گرفته،در ترجمه کاندیسکی مفهوم موجود زنده ی روحانی را دارد.(ادامه دارد)