در حاشیه یک پیاده روی

از پشت میز نشستن و درس خواندن خسته شدم  ، کمرم درد گرفته و کمی هم ضعف کردم ، تصمیم می گیرم لب آب برم کمی قدم بزنم و موسیقی گوش بدم. 

به حاشیه کارون زیبا می روم که امواجش زیر پرتو خورشید می درخشد و رنگ آب خاکستری است. جایی که قدم می زنم زمانی زیر آب بود ، از اینکه می بینم عرض رودخانه روز به روز کمتر می شود قلبم درد می گیرد.چشم به پسر و دختری می افتد که بوسه ای طولانی از هم می گیرند بعد از آن می خندند شاید به این دلیل باشد که این تجربه برای آنها تازگی دارد ، من هم می خندم. تصویری که دیدیم با موسیقی که از هندزفری موبایلم می شنیدم هماهنگی داشت اما مکانی که در آن قدم می زنم چی ؟    

   

فضایی پر از زباله...  

 

    

   

     

    

    

 

    

     

  

    

    

     

 

تصویر یک دختر و پسر که یکدیگر در کنار یک رودخانه کهن و زیبا که امواجش در زیر پرتو آفتاب می درخشد و رنگ آب خاکستری است و سراسر انباشته از زباله است، می بوسند ، تا ابد در ذهنم حک می شود. 

الهه ی آب را می بینم که در خود فرو رفته و درمانده  است. الهه ای که اینچنین آلوده شده است دیگر چگونه می تواند به مانند روزگاران کهن قلب عشاق را به پاکی و صداقت مطهر سازد .  

من هم احساس درماندگی می کنم. تنها کاری که می کنم چند عکس می گیرم و این مطلب را می نویسم و به کتابخانه برمی  گردم چون ساعتی از ظهر را بیرون بودم تمام کتابخانه را تار و تیره  می بینم.