این وبلاگ تا اطلاع ثانوی خاموش است،شاید تا فروردینی دیگر

پنج شنبه شب به یک نتیجه هولناک در مورد زندگی رسیدم... هولناک و درد ناک ، چندین ساعت گریه کردم آنقدر که معده دردم خوب شد اما قلبم گرفت و ازنفس افتادم. 

اون روز هیچ اتفاق خاصی نیافتاده بود. صبح رفتم موزه ، رئیس قبلی موزه اومده بود،کمی در مورد گذشته ها ودر مورد مسائلی چون ادامه تحصیل و کشورهای همسایه ی ایران حرف زدیم.در نهایت من گفتم پدر و مادرم ترجیح می دهند به کربلا ومکه بروند تا کشورهای دیگر... 

بعد رفتم خونه کمی اینورو وانور کردم , عصرهم رفتم آرایشگاه. ابروهام حسابی پر شده بود، دلم می خواست یه مدل خوب درستش کنه اما آرایشگرم سرش شلوغ بود برای همین همکارش ابروهامو برداشت و نتونست دم ابروهامو خوب درست کنه ، تا به تا شد. آخر سر هم آرایشگرم اومد مثله سابق دمشو چید( دلم من خوش که چقدر زحمت کشیدم تا ابروم پر شد) 

توی آرایشگاه که بودم مامانم زنگ زد که مادربزرگ ودایی ات اومدن و ما بهش گفتیم تو رفتی موزه.برگشتی نگی که آرایشگاه بودی (یعنی مردم خرند، چطور با صورت پف کرده به مردم بگم موزه بودم) برای همین تو آرایشگاه خودمو معطل کردم چون اگر فامیل بفهمند من رفتم آرایشگاه آبروی هزاران ساله ی خانواده ی ما از دست می ره. 

وقتی اومدم خونه مهمونا رفته بودن تقربیا همون زمان بود که به اون نتیجه هولناک رسیدم. 

گونه هایم گر گرفته است 

تشنه نیستم  

می خواهم تنها بمانم 

در اتاق را آهسته ببند 

و از من نپرسید که چه بود... 

گفت : آن یار کزو گشت سر دار بلند 

جرمش این بود که اسرار هویدا می کرد 

و در حقیقت یک شمع راز منوریست که آن را آن آخرین و آن کشیده ترین شعله خوب میداند. 

و آن شب من خاموش شدم .چیزی در من به انتها رسید.   

 در عمقی فرو می روم که دیگر با کلمات هم پر نمی شود .   

می خواهم حالا تا ابد برای خودم در انعکاس آب ، آوازی محرمانه بخوانم. 

دارم در ترانه ای مبهم زاده می شوم ، به نسیما بگو کتاب های کودکان را کنار گلدان و سوالات هفت سالگی چیده ام. 

دیگر تمام شد.